FC Bal op het dak, maar dan anders

Sinds begin juli zijn we op golf-les.
(Ja, je weet wel, dat knikkeren voor volwassenen die niet willen bukken.
Kom maar op met je flauwe opmerkingen, we kunnen er tegen.)

Onze redenen om met golfen te beginnen hebben allemaal te maken met onze bedrijfsmatige activiteiten en de mogelijkheid om een nieuw zakelijk netwerk aan te boren via het golfen.
Oké, nu ik het zo neer schrijf, had ik het een paar jaar geleden ook heel fout gevonden maar inmiddels ben ik ook zelfstandig ondernemer. Het leek ons een zeer geschikte activiteit om samen te gaan doen en het nuttige met het aangename te verenigen.
En we vinden het nog leuk ook.

Na een eerste les met gehuurde stokken (zo staat het ook omschreven in de spelregels), hebben we allebei inmiddels een klein setje stokken in zo'n draagtas.
De eerste serie van 10 lessen hebben we achter de rug. In oktober doen we het theorie-examen en als onze leraar (dat heet Pro in golfkringen) ons voldoende vaardig vindt, krijgen we binnenkort baanpermissie en mogen we de grote baan op. Uiteindelijk moeten de lessen dan uitmonden in het GVB-examen en een handicap (jaja, toe maar, maak ook daar maar grapjes over).

Tot nu toe hebben we flink geoefend met putten, chippen en afslaan.
Dat doen we niet alleen op onze "eigen" golfbaan Vossenhole in Dongen, maar ook op oefenbanen in de omgeving. De stokken zijn zelfs meegegaan op vakantie naar Frankrijk waar we stom toevallig aan de rand van een golfbaan logeerden.
Inmiddels hebben we een soort van onderlinge competitie op twee vlakken.

Hole-in-one-cup
De eerste is de "hole-in-one" competitie.
Die is ontstaan tijdens de eerste lessen waarin we leerden putten. Als het lukte om in één keer het balletje in de hole te krijgen, kreeg je een punt.
Ook thuis zijn we flink aan het oefenen geslagen. Dat doen we niet met echte ballen, dat zou te veel ruiten kosten, maar met geperforeerde oefenballen.

Als we vanuit de achtertuin in staat zijn om een oefenbal over de poort op de parkeerplaats te slaan, telt dat als een punt, ook als de bal op het balkon terecht komt, is dat ook goed voor een punt.
In eerste instantie sloegen we de balletjes gewoon van af het grasveld, alleen heeft het gras daar erg onder te lijden, we hebben al de nodige gaten en plaggen uit het gras geslagen.
Om het gras te beschermen zetten we nu op het grasveld een oude mat uit een auto vast met tentharingen. En ook die mat krijgt flink klappen.
Ballen die in de dakgoot van de schuur belanden tellen niet mee.

Voor het oefenen met chippen leggen we een zandbak-emmertje op z'n kant en als je daar van een meter of 8 een balletje in kan krijgen telt dat ook voor een punt.
Dat valt nog niet mee, kan ik je vertellen. Ons grasveld is geen vlakke fairway. Door alle hobbels en bobbels, en nu ook met alle afgevallen napjes en nootjes van de beukenboom, lijkt dat meer op een vorm van Russisch roulette. Toch lukt het regelmatig om het emmetje te raken.
En dan is er nog het putten. Met zo'n oefenputtercupje en een stukje kunstgras kan ook dat geoefend worden.

 Lange tijd was het voor mij makkelijk om Peter voor te blijven in de competitie. Peter heeft echter hard geoefend en flnik bijgeleerd. Hij staat op dit moment op +2, dus twee punten voor op mij. Uit de bak met oefenballen is het hem gelukt op 7 ballen op de parkeerplaats te slaan, mijn record staat op 6.

Parretje-bokaal.
Tot nu toe hebben we alleen mogen oefenen op oefenbanen. Deze zijn meestal par-3. Dat wil zeggen dat je in 3 slagen de bal in het gat op de green moet hebben.
Soms is het echt tobben, dan heb je al 3 slagen nodig om in de buurt te komen van de green en dan moet je nog gaan beginnen met putten. Toch heb je af en toe zo'n dag dat alles mee zit en het lukt om de bal in 3 klappen in de hole te krijgen. In dat geval krijg je voor de parretje-bokaal een punt. De stand is op dit moment 2-1 voor mij,

Om ergens vast te leggen hoe de stand van zaken is, ga ik hier op dit blog de stand bij houden. Mocht het je niet interesseren, moet je de berichten met label Golf, GVB, HCP, HI1 en PAR maar overslaan.

Het courgettemysterie, tragisch slot.

In augustus heb ik hier berichten gepost over de aangeknaagde courgettes en de ontdekking van een egel in onze tuin. Ook heb ik hier het verhaal verteld van de drie kleine egeltjes die we hebben gevonden na het overlijden van mama egel.
De kleintjes heb ik toen weggebracht naar het vogelopvangcentrum in Zundert. Zij zouden me op de hoogte houden van de ontwikkeling van Kwik, Kwek en Kwak, zoals we ze voorlopig hebben gedoopt.

Vandaag kreeg ik eindelijk bericht uit Zundert.
En dat was geen goed bericht.
De kleintjes hebben het niet gered.
Veertien dagen nadat ik ze heb afgegeven, zijn de kleintjes dood  gegaan.
Het bericht kwam onverwachts hard aan.
De kleintjes hebben de allerbeste zorg gehad maar waren uiteindelijk toch te zwak om te overleven.
Misschien dat er ooit nog weer een egel in onze tuin zijn nestje zal maken, we zullen het in de gaten houden.

De Laro is goedgekeurd!!

In de winter van 2009 kocht Peter een Landrover. Uiteindelijk bleek het toch een flink project te worden. Van rechtsgestuurd ombouwen naar links, andere motor, meer elektronica, de gebruikelijke verPeteringen. Toen de LaRo ontmanteld werd, bleek de carrosserie rotter dan gedacht.
Na vele maanden en jaren zwoegen, zweten, passen en meten, was het eind juli zo ver.
De LaRo kon in zelf-rijdende staat ter keuring worden aangeboden.

Spannend moment toen de garage belde: De APK is zonder problemen afgegeven!!
Een vette felicitatie waard!

Gisteren was het dan eindelijk zo ver: Het eerste echte ritje met de LaRo, naar de golfbaan in Dongen.
Een ritje binnendoor en speurend naar onverharde paden.

Het is nog niet van dat hele ruige werk maar we hebben een stukje onverharde weg gevonden en de boeren die daar driftig rond reden om het een en ander te oogsten, keken niet eens verbaasd dat wij er rond reden.
In september gaan we eens wat weekenden besteden aan het beter leren kennen van de auto en de onverharde paden hier in de omgeving.

Eddie, het courgettemysterie en het trieste vervolg

Dit wordt een niet zo heel vrolijk vervolg op het courgettemysterie.

In  het vorige verhaal vertelde ik van de aangeknaagde courgettes en de ontdekking van een egel in onze tuin. Na die ontdekking hebben we Eddie, zo hadden we hem gedoopt, elke dag voorzien van egelvoer en dat ging vaak ook schoon op. Gisteren nog gesproken met de buurman over het metselen van een tuinmuur, maar dan moest daarin wel 1 of 2 gaten opgenomen worden zodat Eddie ook in hun tuin kon blijven scharrelen.

Vandaag kwam ik terug rijden van boodschappen doen en ik zag voor me twee fietsers iets ontwijken en er op een aparte manier naar blijven kijken. In de goot zag ik, naar ik in eerste instantie dacht, een uitgebloeide bloemenbol van een Annebel. Da's raar voor deze tijd van het jaar maar ook de reactie van de fietser deed me iets anders vermoeden. Snel de auto geparkeerd en poolshoogte gaan nemen. 

Tot mijn grote schrik lag er een dode egel in de goot. 

Dat hoeft niet persé onze egel te zijn, dus ik snel Peter erbij geroepen om te gaan kijken op de schuilplaats van Eddie, kijken of hij thuis was.

Helaas trof ik iets anders aan.

Naast Eddie's schuilplaats, trof ik dit kleine egeltje aan. Kleine egel??? Was Eddie dan toch Eddina?

We hebben snel te schuilplaats verder onderzocht, maar alles wat we vonden, geen Eddina. 

Wel nog twee broertjes/zusjes van dat kleine egeltje.

Binnen een paar tellen was dus duidelijk:

1. Eddie was toch een vrouwtje,

2. Eddina is waarschijnlijk toch de dode egel in de goot.

3. Eddina's kinderen waren plotseling ouderloos (pappa egel bemoeit zich niet met de opvoeding)

Op internet het telefoonnummer van de egelopvang Zoetermeer opgezocht, daar hadden ze me al eerder geholpen met vragen over het bijvoeren toen we de egel hadden ontdekt.

Het feit dat moeder-egel op dit tijdstip van de dag niet op het nest zat, kon alleen maar betekenen dat de dode egel in de goot waarschijnlijk de moeder van die kleintjes was. Ook het feit dat een van de kleintjes zich buiten het nest waagde, betekende dat ze al even zonder moeder waren en zijn ze op zoek gegaan. Aan de grootte van de egeltjes kon men mij vertellen dat deze egeltjes het nog niet alleen en zonder moeder zouden redden.

Tja, en wat dan? Dan maar de egels naar een opvangmogelijkheid brengen.

Het dichtsbijzijnde egelopvangadres was in Zundert. Na een telefoontje daarnaar toe en het uitleggen van de situatie, was ook hun conclusie dat het hier gaat om weesjes die nog niet oud genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen. Dus dan maar de kleintjes uit het nest halen en naar Zundert brengen.

En zo geschiedde.

De egeltjes met nestmateriaal in een curverkrat gezet om naar Zundert te brengen. 

Uit eindelijk kwam ik terecht bij Vogel revalidatie en natuur educatie centrum Zundert.

Bij de intake werden de egeltjes gewogen. Ze waren 161, 164 en 166 gram. Pas vanaf 200 gram zijn ze oud genoeg om met moeders aan de scharrel te gaan. Terwijl we met de intake bezig waren, waren er ook wat kinderen aan het rondkijken, die hebben meteen een van de kleintjes kunnen zien want die liet zich goed bewonderen.

De kleintjes zullen opgekweekt worden en na verloop van tijd, als ze oud en groot genoeg zijn, zullen ze worden uitgezet. De opvang zal ons daarvan op de hoogte houden, en wanneer ik meer weet, zal ik dat hier laten weten.

Het trieste gevoel overheerst nog, we waren er zo aan gewend om dagelijks een hapje eten klaar te maken voor de egel, maar aan de andere kant, nu hebben de kleintjes nog kans om uit te groeien tot volwassen egels.

En wat nu ook weer kan groeien? De courgettes! 

Maar wel met gemengde gevoelend. 

Het courgettemysterie.

Vorig jaar heb ik in een strook van de tuin wat andijvie, courgette en wat kruiden geplant en we hebben daarvan ook het nodige geoogst. Genoeg courgettes om ook aan deze of gene mee te geven.
Dus ik ben dit jaar weer bijtijds begonnen met het opkweken van courgettes en deze uit te planten op dat strookje grond. De plantjes groeiden goed. Er kwamen ook bloemen aan waaruit dan een courgette zou kunnen groeien.
Voor Project 365 wilde ik de groei op foto vast leggen maar tot mijn verbazing verdwenen telkens de bloemen na een dag of twee, drie. En zonder bloem geen courgette.
Ik snapte er niets van.

Eind juni, mijn eerste vrije vrijdag sinds lange tijd, zat ik op het bankje achter in de tuin in de vroege ochtend een kopje koffie te drinken. Achter mij hoorde ik veel geritsel in de planten en achtergebleven bladeren in een plantenstrook. Het leek wel of er iemand door de tuin struinde. Nieuwsgierig ben ik op onderzoek uit gegaan. En wat trof ik aan? Een egel onder de hertshooi. Meteen maar een foto van gemaakt want zo vaak tref je ze niet aan.

We hebben nu ontdekt dat deze egel een vaste bezoeker is aan onze tuin en hebben ook zijn schuilplaats ontdekt. Een aantal 50 bij 50 cm tegels staan op hun kant ergens tegenaan, daar zijn in de winter bladeren achter gewaaid. En in het holletje wat daar is ontstaan, heeft de egel zijn bivak opgeslagen.

Diervriendelijk als we zijn, hebben we op internet gekeken wat een egel eet om 'm te kunnen voeren, melk was niet goed, dat was het enige wat we wisten.
De eerste keuze viel op kattenbrokjes, die hebben we voldoende in huis. We hebben er een paar neergelegd  en na een dag waren de brokjes verdwenen. Op intenet had ik ook gelezen dat je egels ook muesli kunt voeren. Dus speciaal een zak biologische muesli met extra noten en rozijnen gekocht.
Een paar dagen hebben we een bakje met muesli en kattenbrokjes neergezet. Maar Eddie, zo hebben we hem inmiddels gedoopt, is een kieskeurige eter, hij vist de kattenbrokjes er tussenuit. Bij de egelopvang en Vivara heb ik inmiddels een zak egelvoermix gekocht (en een aardenwerk voerbakje met een lief egeltje erop) en voeren we Eddie dagelijks een hapje. Niet te veel, volgens de experts moet de egel zelf ook zijn kostje bij elkaar kunnen scharrelen.
En dat doet Eddie.
Dit is het resultaat:

Eddie knaagt dus ook aan de courgettes in wording. Ik snap nu ook waar de bloemen zijn gebleven.
Helaas zal dit jaar de courgette-oogst erg beperkt zijn, maar we maken wel een egel heel blij.

Nailart

Regelmatig laat ik hier mijn nagelkunst zien. En ik moet bekennen dat ik in gebreken ben gebleven na de vorige keer. Er is door Natascha van Designer Nails wel een foto gemaakt maar ik heb 'm nog niet terug kunnen vinden op haar Twitter account. Daarom zul je het moeten doen met een foto van de dag van mindere kwaliteit.

Gisteren heb ik weer een nieuw ontwerp laten zetten.



Zo rond de verjaardag van Peter zal het tijd zijn voor een nieuw ontwerp. Ik heb daarvoor al een idee, maar dat kan nog wijzigen in de loop van de tijd.

Dubbel feest

Het mag onder vrienden bekend zijn dat een deel van onze inkomsten afkomstig zijn uit een laatste ultieme poging de doortrekking van de A4 Delft Schiedam er door te krijgen.

Inmiddels heeft Wilma op dit project een goede reputatie opgebouwd, niet alleen omdat ze haar werk goed doet, maar ze is nu ook gebombardeerd tot de officiële project-fotograaf.

Vorige week is de dialoogfse met de 3 gegadigen afgesloten en is de inschrijvingsfase gestart.

De projectdirecteur vond het tijd voor een feestelijk uitje. Dat vond plaats aan het strand van 's-Gravenzande. Omdat het briljant weer was, de opkomst en het plezier groot, leverde dat weer mooie plaatjes op die een plaatsje op dit blog verdienen.

Een van de onderdelen die middag was branding-raften.

De ambtenaren lieten zich van hun sportieve kant zien.

Naast beach-volleybal, knotshokey was het mogelijk om te vliegeren. Verder wat sfeerplaatjes

En ter afsluiting was er de mogelijkheid om zandsculpturen te bouwen. Naast de gebruikelijke kastelen met een slotgracht in verdiepte ligging en overkluizing (het zijn en blijven weg-, water- en tunnelbouwers), verrees er een simpele pyramide die misschien nu nog wel langs de waterlijn terug te vinden is. De winnaar werd de bouwer van de volgende sculptuur.

De foto's, het zijn er meer dan hier getoond, zijn bij de collega's goed ontvangen.

Voor de officiële overhandiging van de inschrijvingen, als alle hotemetoten van raden van bestuur van grote aannemersbedrijven in jasje en dasje acte de présence geven ergens eind augustus, is Wilma gevraagd dit officiële moment vast te leggen. Een hele eer.

Op woensdag 6 juli hebben diverse media gemeld dat de Raad van State uitspraak heeft gedaan in de bezwaren tegen de aanleg van de A4. De uitkomst is dat zonder een enkel voorbehoud alle bezwaren ongegrond of niet-ontvankelijk zijn verklaard. Dat betekent dat na ruim 50 jaar steggelen, de weg er dan eindelijk komt. De landsadvocaat en hoofd-ingenieur-directeur waren op de projectverdieping aanwezig in afwachting van de uitspraak. Toen de uitspraak gunstig uitpakte, was het tijd voor een speech, gebak en een goede fles bubbels.

Nailart, nieuwe kleuren

Na een keertje een hele saaie "French" met een beetje glitter vanwege wat officiële gelegenheden voor mijn werk was het weer eens tijd voor een wat uitbundiger setje.

De inspiratie kwam van een voorbeeld, de kleuren komen uit de nieuwe reeks gels. Lekkere knalkleuren.
Voor de volgende keer heb ik al weer iets in mijn hoofd, ook uit het voorbeelden boek.
Met dank aan Natascha Beringer van Designernails in Drunen.

Toen Thello naar de kapper ging

Al sinds Thello bij ons is, is ons vaak opgevallen dat deze grote Maine Coon kat een wat aparte manier van verzorging heeft. Thello is heel goed in het poetsen van zijn pootjes maar de rest komt karig vanaf. Al een paar keer heeft hij op zijn rug een vervilte plaat gehad, opgedaan door het veelvuldig gebruik van het kattenluikje. Alleen 's avonds in bed is het mogelijk om hem te benaderen en te proberen het hardnekkige vervilte deel weg te knippen. Maar meer en meer groeide het probleem niet alleen Thello maar ook ons boven het hoofd.
Hier is Thello nog in zijn goede, grote Oebidoebi-doen.

Op onderstaande foto kun je wel zien dat Thello's vacht absoluut niet in goede conditie is. Het werd tijd voor meer drastische maatregelen. Onze dierenarts heeft een assistente die het leuk vindt om dit soort probleemgevallen op te lossen. Voorwaarde is wel dat Thello een klein roesje krijgt, want als Thello iets niet wil, is hij sterk en kan hij zich met 1 nagel optrekken aan een tegelvloer.

Uiteindelijk is de dierenartsassistente ruim een uur bezig geweest. Gelukkig was Thello ook vrij snel weer helemaal bij. Bij thuiskomst werd er door de rest van de Coonies erg raar aangekeken tegen Thello, er werd ook het nodige geblazen.

En dit is dan het resultaat, een Thello met een soort van fleecetruitje, model Poedel. Zo'n grote trotse Coon, en dan blijft er bijna niets van over als je z'n vacht afscheert.

Tot je hem probeert op te tillen, dan is hij nog steeds een flinke 7,5 kilo zwaar, daar doet zijn vacht niets aan af.

AC-luxatie, laatste up-date.

Het is alweer een tijdje geleden dat er tijd was om het blog bij te werken.
Je kent het wel, te mooi weer om achter de computer te kruipen, dan druk met werk en sociale verplichtingen, tijd dat als zand door je vingers glipt.
Maar nu tijd voor een laatste update over de correctieve schouder ingreep.
Na het verwijderen van de stalen pin, zijn er twee hechtingen nodig om de incisie weer te dichten. Over twee weken weer terug naar de orthopeed om te horen hoe lang het herstel gaat duren, voorlopig nog geen zware dingen tillen.

AC-luxatie, laatste up-date.

Na een dikke 6 weken in een sling is het tijd om te pin te laten verwijderen.
Die pin begint bijna een eigen leven te leiden. Met bepaalde bewegingen kan Peter 'm in en uit laten schuiven. Er is een bloeduitstorting zichtbaar. Het wordt tijd dat die pin eruit gaat.

Het verwijderen van de pin gebeurt in het nieuwe Jeroen Bosch Ziekenhuis. In de week voorafgaand aan de ingreep maken we grapjes over de verhuisdoos met tangen die ze dan wel mee moeten verhuizen.
Het lachen vergaat je als je om 7 uur 's morgens dolende door een ziekenhuis loopt waarvan de verwijzingsbordjes voor het grootste gedeelte daarvan niet klopt of ontbreekt. Als dan eindelijk een verpleegster opduikt en verdwaalde gasten nog verder in de krochten van het mega ziekenhuis meeneemt.

Alles gaat weer volgens planning. Om kwart voor acht wordt Peter naar de operatiezaal gebracht en start mijn jacht op een kopje koffie.
Geen restaurant, geen koffiecorner te bekennen. Op dit vroege tijdstip is in de stad ook nog niets open. Dan maar naar het station, daar is altijd wat te doen. Dit was een goed idee. Na een lekkere beker chocolademelk en een ham-kaas-croissant kan ik er weer tegenaan.

Ook voor Peter gaat alles vlotjes. De pin laat zich makkelijk verwijderen. De arts is tevreden.

Met een tweetal hechtingen, een pleister en een afspraak over anderhalve week mag Peter naar huis. Het is na 6 weken dragen van een sling, wel onwennig dat hij zijn arm vrij kan bewegen. Hoewel, vrij. Hij mag zijn arm niet verder dan horizontaal optillen. En daar houdt hij zich aan. 

Nailart

Na een wat ingetogen setje in maart, nu weer tijd voor wat uitbundigs.

Met dank aan Natascha van Designer Nails uit Drunen (Twitter @nails_drunen)
Begin mei is het weer tijd voor een nieuw setje.

AC-luxatie, therapie, vervolg

Dat Peter intensieve therapie volgde onder de Spaanse zon, had voor Wima ook consequenties. Peter was al lekker relaxed aan zijn shortbreak begonnen maar Wilma kwam zo'n beetje stuiterend aan. Nog zoveel te doen. Hieronder zie je haar druk bezig met het schrijven van facturen. Zou de idyllische omgeving tot haar doordringen?

Na het schrijven van de facturen en de dagellijkse plons in het zwembad, tijd voor een hapje en een drankje. Bij Carlo staat nog steeds de geitenkaas met appeltjes op de kaart.

En als dat aschter de rug is, volgt een korte siesta, een douche en dan is het alweer tijd voor het middagprogramma dat bestaat uit een simulatiespel "Landrover dealer".
De stand tot nu toe Peter 0, Wilma 14.

Maar tegen de tijd dat de Laro van Peter af is, verpletterd hij die van Wilma. Tot die tijd moeten we het doen met in scene gezette foto's van dummys.



AC-luxatie, therapie

De afgelopen dagen hebben we ons druk bezig gehouden met intensieve therapie. Naast verplicht uitgbereid verwend worden door Ronald en Carlo bij Casa Don Carlos bestond de therapie vooral uit veel genieten van de Spaanse zon, luieren in het van Delft hofje, af en toe een prossesie voorbij zien komen en rond gereden worden door Maurice in zijn Landrover van Andalucian Outback.

Aangemoedigd door twee Bossche huisartsen is Peter druk bezig met revalideren tot zover het kan en mag. Zolang hij maar niet met bochels in zijn pin terug komt bij de orthopeed.
En de rust doet nog meer met je, getuige de volgende foto.

Of het ooit helemaal goed komt met deze jongen, is maar de vraag.

AC-luxatie, vervolg

Het herstel gaat voorspoedig.
Nu de hechtingen eruit zijn, is het dragen van de sling ook beter te doen. Meteen weer gaan werken, naar kantoor gebracht met chauffeur is wel iets waar je aan kunt wennen, toch is het niet erg om straks weer zelf te mogen rijden.

Zo ziet het lidteken er uit.
Niet helemaal goed zichtbaar is de pin die er nog in zit. Dat is een heel pijnlijk verhaal als je per ongeluk de deuropening anders inschat en dan net je schouder raakt. Jodelen is het nog net niet, prettig is het evenmin.
Nog een kleine veertien dagen en dan wordt de pin eruit gehaald. Dat gebeurt in het nieuwe Jeroen Bosch Ziekenhuis. Hopenlijk hebben ze de nijptang bijtijds uit de verhuisdozen gehaald.

AC-luxatie en reparatie

Een rondje MTB in Loonse en Drunense duinen net na de vakantie in mei 2010 liep iets anders af als gepland. Iets te snel een zandhelling af, een wegglijdend voorwiel en een dikke boom zorgden voor een AC luxatie van mijn linker sleutelbeen. Wilma erg geschrokken, ik meer beduusd naar de huisartsenpost. Daar kregen we te horen wat rust te houden en af te wachten, in de meeste gevallen verdwijnen de klachten en blijft een bultje over door het uitrekken of inscheuren van de pezen waardoor het sleutelbeen wat hoger komt te staan.

Ik bleef klachten houden, dus toch een orthopeed bezocht. Hier kreeg ik de keuze het toch maar zo te laten of met een eigen pees te reconstrueren. Deze orthopeed is groot voorstander van oplossingen met eigen materiaal ipv platen, schroeven en kunststof. Na een nadenk pauze de knoop doorgehakt: opereren. eerste afspraak hiervoor was 4 maart maar door een spoedgeval uitgesteld tot de 15e.

De operatie ging prima, complimenten voor het tempo en de verzorging in het Carolus ziekenhuis in's-Hertogenbosch. Wat tegenviel was de eerste nacht, erg veel pijn. De dag na de operatie verbanden er af en een eerste blik op het resultaat. Ben heel tevreden met het eerste gezicht van de stand van het sleutelbeen maar het zit nu tijdelijk met een pen vast dus kan je er nog niet alles van zeggen, wel een flinke snee en een hoop nu pijnlijke en jeukende nietjes.

Voor de reparatie is de plantarispees uit mijn linkerbeen gebruikt, er uit gehaald via een snede naast de achillespees. Hier natuurlijk ook de gevolgen van er in rommelen en snijden met als toetje nietjes op de rand van je schoen. We zijn nu een paar dagen verder en is met paracetamol en goed oppassen met liggen en sling gebruiken het leven als tijdelijk één armige thuis, goed te doen. De deur uit is door de nietjes en zwelling op mijn schouder nog niet vol te houden, we zullen zien wat komende week brengt.

Nailart, Voorjaar

Begin van deze maand was het weer tijd voor een nieuw ontwerpje op mijn nagels.
Deze keer had ik niet zo veel schade opgelopen als de keer ervoor dus bleef het herstelwerk beperkt.
Maar omdat de Carnaval er aan kwam, waren de nagels tijdelijk bedekt met rode en groene nagellak, de Kaaiendonkse carnavalskleuren.


Natascha heeft deze keer een nieuwe techniek gebruikt voor de bloemen. Als ik een keer zonder inspiratie ben zal ik zeker nog een keer terugvallen op deze techniek, het is nagel voor nagel weer een kunstwerk geworden.
Ik heb al een blik in de keuken mogen werpen voor de 3D-techniek. Dat gaat zeker spectaculair worden.
De foto is afkomstig van de Twitter pagina van Designer Nails Drunen, met dank aan Natascha.

Operatie versus Carnaval: Hatsikkiedee

Denk je dat je weet hoe de komende dagen eruit gaan zien en heb je alles goed ingepland, wordt er met een enkel telefoontje de boel weer op z'n kop gezet.
Wat was de planning? Vrijdag vrij genomen, echtgenoot naar het ziekenhuis brengen voor operatie, zijn hand vasthouden tot hij wordt opgehaald om naar de operatiekamer te gaan, dan wat shoppen en wachten tot meneer de echtgenoot op de uitslaapkamer ligt en dan weer naar het ziekenhuis om zijn hand vast te houden. Zaterdag zou ik hem ophalen uit het ziekenhuis. Gelukkig zou hij in Den Bosch geholpen worden en daar begint het Carnaval pas op zondag dus hoef ik me niet een weg te banen door de feestvierende meute. Maar vanwege mijn rol als pleegzuster Bloedwijn zou ik de intocht van de Prins en het zingen van de traditionele Seterse Hei op de Markt in Oosterhout aan me voorbij laten gaan. Zondags zou ik met een bezwaard hart vanwege een zielige echtgenoot toch naar de Optocht gaan kijken en dan de twee dagen daarna daarvoor boete doen en me volledig wijden aan het genezingsproces en het in de watten leggen van mijn man.

Maar niets van dit alles dus.

Het afsprakenbureau van het ziekenhuis belde met de mededeling dat de operatie vanwege een spoedgeval dik anderhalve week is uitgesteld.

We zijn nu een paar uur verder en de impact van dit telefoontje begint nu pas door te dringen.
Ten eerste: ik kan ongegeneerd Carnaval gaan vieren en  hoef me niet bezwaard te voelen dat mijn echtgenoot zielig en pas geopereerd als een lam vogeltje thuis zit.
Maar deze vreugde is maar van korte duur, want: ten tweede: als de operatie anderhalve week wordt uitgesteld, de revalidatie zes weken duurt, we over zeseneenhalve op vakantie gaan, we een lange-benen-stoel in het vliegtuig hebben besteld, die stoelen bij de nooduitgang staan maar daar mag je alleen plaatsnemen als je geen (lichamenlijke of geestelijke) beperking hebt om de nooduitgang te bedienen, voel je dan al een knelpunt ontstaan. Afgezien van de vraag of je vleugellam op vakantie wilt gaan.
Vrijdag of a.s. dinsdag horen we van de poli wat de echte verwachting voor de herstelperiode is. In het uiterste geval moet de operatie uitgesteld worden tot na de vakantie en dan zitten we alweer dik in de zomer  voordat hij weer helemaal hersteld is.
En dat soort onzekerheden worden dus veroorzaakt door een enkel telefoontje.

Nailart, Valentijnsdag

Vlak voor Valentijnsdag was het weer tijd voor een nieuw setje nagels.
In de afgelopen 3 weken waren mijn nagels behoorlijk gegroeid en had ik ook een vet ongeluk gehad met meerdere nagels.
Bij het openen van de autoportier greep ik half mis en knakte een van mijn nagels zo erg dat er een soort van qrauckelé op het nagelbed ontstond. In de dagen erna braken daar de stukken vanaf. Er was dus het nodige aan herstelwerkzaamheden nodig.
Na het verwijderen van de oude resten bleek dat de onderliggende nagel tot bloedens toe gebroken was op het nagelbed. Dat zou dus erg pijnlijk geweest moeten zijn maar dat vond ik nog wel mee vallen.



De foto is afkomstig van de Twitterpagina van Designer Nails Drunen, te vinden via nails_drunen. Als je op de foto klikt kom je terecht op haar TwitPic pagina waar je nog meer voorbeelden van haar kunsten kunt vinden.
Met dank aan Natascha voor de foto.

Wie jarig is trakteert...... deel 2

Na de traktatie voor een klein clubje mede-T'ai Chi leerlingen, waren na het weekend de collega's aan de beurt. Nu heb ik op mijn project flink wat collega's, zo'n stuk of 30 als het er niet meer zijn, want die inhuurkrachten zijn niet meer te tellen.

Dus ik aan de slag met de nu zo populaire cupcakes.
Op zaterdag ben ik begonnen met de cakejes zelf.
Dit zijn de eerste resultaten.

Die in die paarse papiertjes hebben kantoor niet gehaald, ze waren niet geworden wat ik ervan verwacht had. Ze waren wel lekker maar meer kwarkachtig dan een echte cupcake.
De keuken leek wel een slagveld.

Op zondag ben ik verder gegaan met de toppings.

Uiteindelijk heb ik 4 smaken gemaakt.
Chocolade-Oreo's

Speculaas met fondant

Banaan-Limoen

En als laatste Appel-Kaneel, waarbij ik zelfs de appelchips zelf gemaakt heb.

Zien ze er niet om op te vr.... uit?
En ze zijn allemaal opgegaan!