Die pin begint bijna een eigen leven te leiden. Met bepaalde bewegingen kan Peter 'm in en uit laten schuiven. Er is een bloeduitstorting zichtbaar. Het wordt tijd dat die pin eruit gaat.
Het verwijderen van de pin gebeurt in het nieuwe Jeroen Bosch Ziekenhuis. In de week voorafgaand aan de ingreep maken we grapjes over de verhuisdoos met tangen die ze dan wel mee moeten verhuizen.
Het lachen vergaat je als je om 7 uur 's morgens dolende door een ziekenhuis loopt waarvan de verwijzingsbordjes voor het grootste gedeelte daarvan niet klopt of ontbreekt. Als dan eindelijk een verpleegster opduikt en verdwaalde gasten nog verder in de krochten van het mega ziekenhuis meeneemt.
Alles gaat weer volgens planning. Om kwart voor acht wordt Peter naar de operatiezaal gebracht en start mijn jacht op een kopje koffie.
Geen restaurant, geen koffiecorner te bekennen. Op dit vroege tijdstip is in de stad ook nog niets open. Dan maar naar het station, daar is altijd wat te doen. Dit was een goed idee. Na een lekkere beker chocolademelk en een ham-kaas-croissant kan ik er weer tegenaan.
Geen restaurant, geen koffiecorner te bekennen. Op dit vroege tijdstip is in de stad ook nog niets open. Dan maar naar het station, daar is altijd wat te doen. Dit was een goed idee. Na een lekkere beker chocolademelk en een ham-kaas-croissant kan ik er weer tegenaan.
Ook voor Peter gaat alles vlotjes. De pin laat zich makkelijk verwijderen. De arts is tevreden.
Met een tweetal hechtingen, een pleister en een afspraak over anderhalve week mag Peter naar huis. Het is na 6 weken dragen van een sling, wel onwennig dat hij zijn arm vrij kan bewegen. Hoewel, vrij. Hij mag zijn arm niet verder dan horizontaal optillen. En daar houdt hij zich aan.
