Soms heb je zo’n dag die totaal anders wordt dan je ooit van te voren had kunnen bedenken.
Zo ook een willekeurige zaterdag in januari. En dat begon allemaal met een advertentie in een lokaal krantje waar het oog van mijn lieve echtgenoot op vrijdagavond per ongelijk op viel. Er zou zaterdag een signeersessie plaats vinden van een BN-er, bij ons in het dorp wel te verstaan.
Meteen begonnen de raderen in mijn hoofd te draaien. Zaterdagavond hebben wij een jubileumverjaardagsfeest van iemand die helemaal fan is van deze figuur. Het kan niet zo zijn dat we deze ideale gelegenheid geruisloos voorbij laten gaan. Meteen in de telefoon geklommen en met anderen contact gezocht, nog helemaal geen idee wat we ermee zouden moeten gaan doen maar daar zou vast wel iets uit komen.
Ook de anderen reageerden meteen enthousiast. Dit moest en zou geregeld worden, hoe dan ook.
Dus staan we gedrieën op zaterdagmiddag in de rij voor een café waar de signeersessie plaats zou vinden. Ik stond daar gewapend met een professionele camera te hopen dat er alsjeblieft geen buren of bekenden mij in die rij zouden zien staan. Wij met z’n drieën zijn namelijk geen, nee, echt geen fan van deze BN-er. En ik ga nu verklappen dat het een Nederlandstalige zanger is.
Goed, we staan in de rij, een uurtje of zo, het is droog maar er staat een gure wind.
We zien af en toe de deur open gaan en dan mogen er weer een paar naar binnen. Het gekke is, we zien er niemand uitkomen. Gaan die via de achterdeur??
Dan is het onze beurt om naar binnen te gaan.
Ik voel me een echte paparazzi worden. Met de camera in de aanslag, doen de andere twee hun verhaal. “Goede vriendin, grote fan, jarig, jubileum, blablabla en ik klik maar raak.
Voor je het goed en wel in de gaten hebt, ben je alweer buiten gebonjourd.
Dan snel naar huis, opwarmen met chocomel. Het originele kado en gesigneerde CD-tje worden netjes ingepakt. De anderen gaan naar huis. Ik slinger me achter de PC en probeer in een hele korte tijd nog een collage te maken van de gemaakte foto’s zodat die als bewijsmateriaal voor het verhaal van het gesigneerde CD-tje.
’s Avonds op het feest blijken we in onze opzet geslaagd te zijn want dit is de reactie als het bewijsmateriaal nog maar half is uitgepakt.
We hebben een dierbare vriendin een heel groot plezier gedaan, en daarvoor trotseer je het lange wachten in een rij en in de kou, onder continue begeleiding van de muziek van iemand waar je helemaal niet van houdt. En wie mocht deze BN-er dan zijn?
Smit is de naam, Jan Smit wel te verstaan.
En mijn partners in crime:
Wat stond er ook al weer op onze kerstkaart??
Veel verrassende ontmoetingen voor 2011?
Nou dit was er zo eentje. ‘k Ben benieuwd wat ons nog meer te wachten staat op dat vlak.
